شریعتی درباره امام حسین (ع)





"... و حسین، وارث آدم، که به بنی‌آدم زیستن داد، و وارث پیامبران بزرگ، که به انسان، "چگونه باید زیست" را آموختند، اکنون آماده است تا، در این روزگار، به فرزندان آدم، "چگونه باید مرد" را بیاموزد!..."


مجموعه آثار ۱۹ / حسین وارث آدم / ص ۱۷۱




"... مردی از خانه‌ی فاطمه بیرون آمده است، تنها و بیکس، با دست‌های خالی، یک تنه بر روزگار وحشت و ظلمت و آهن یورش برده است. جز "مرگ" سلاحی ندارد! اما او ، فرزند خانواده‌ای است که "هنر خوب مردن" را، در مکتب حیات، خوب آموخته است..."


مجموعه آثار ۱۹ / حسین وارث آدم / ص ۱۷۰




ای زینب! ای زبان علی در کام! ای رسالت حسین بر دوش!..... مگو که بر شما چه گذشت ؟ مگو که در آن صحرای سرخ چه دیدی ؟ مگو که جنایت در آنجا تا به کجا رسید ؟.....آری ای پیامبر انقلاب حسین! ما می دانیم. ما همه را شنیده ایم ....... اما بگو ای خواهر! بگو که ما چه کنیم ؟لحظه ای بنگر که ما چه می کشیم ؟ دمی به ما گوش کن تا مصایب خویش را با تو بازگوییم .

نجوای دردمندانه دکتر شریعتی با “پیام”بر کربلا(سخنرانی‌)



این دنیا عجیبه،تا مریض نشی برات گل نمیارن،تا گریه



نکنی نوازشت نمیکنن،تا فریاد نکشی به طرفت بر نمیگردن



تا نمیری نمی بخشنت!!

......................................................................



زندگی کوتاهتر از آن است که به خصومت بگذرد و قلبها



گرامیتر از آنند که بشکنند.فردا خورشید طلوع خواهد کرد



حتی اگر ما نباشیم...

.......................................................................



سنگینی باری که خدا به دوش ما می گذارد آنقدر نیست



که کمرمان را خرد کند بلکه آنقدر است که ما را برای دعا



به زانو در آورد.

.......................................................................



زندگی هنر نقاشی کردن است بدون استفاده از پاک کن



جوری زندگی کن که اگر به گذشته برگشتی نیازی به



پاک کن نداشته باشی.

.......................................................................

Salam khoubi kojai aslan azat khabari nist

ﺑﻪ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺗﻠﺦ ﺗﻮ ﺳﻮﮔﻨﺪ، ﻧﺸﺪ ﺑﻪﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺗﻠﺦ ﺗﻮ ﺳﻮﮔﻨﺪ، ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﯽ ﻭﺩﻟﻢ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺍﯼ ﺑﻨﺪ ﻧﺸﺪ ﻟﺐ ﺗﻮ ﻣﯿﻮﻩ ﯼ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﻭﻟﯽﻟﺐ ﻫﺎﯾﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﻃﻌﻢ ﻟﺐ ﺳﺮﺥ ﺗﻮ ﺩﻝ ﮐﻨﺪ،ﻧﺸﺪ ﺑﺎ ﭼﺮﺍﻏﯽ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﮔﺸﺘﻢ ﻭ ﮔﺸﺘﻢ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﯿﭻ ﮐﺲ، ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺸﺪ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﺗﻮﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﯿﻨﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺸﺪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪﺷﺒﯽ ﺷﺎﻋﺮﻫﺎ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﺷﺮﻡ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ: ﻧﺸﺪ!ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮﯼ*********************

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * ** * *ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ، ﭼﺸﻤﻪ ﺯﺍﯾﻨﺪﻩ ﺍﺷﮏ ،ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻡ ﺑﺴﺘﺮ ﺭﻭﺩﮐﺎﺷﮑﯽ ﻫﻤﭽﻮ ﺣﺒﺎﺑﯽ ﺑﺮ ﺁﺏﺩﺭﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺭﻫﺎ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ ﺍﺯ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺒﻮﺩChashme man , chashmeyezayandeye ashk ,Goone ambestare roodKashki hamcho hobabi bar abDar negahe to raha mishodam azboodo nabood* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * ** *

ﻛﻮﻩ ﻫﺎﯾﯽ ﭼﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺭ ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﻪ ﭼﻪﺑﻮﯼ ﻋﻠﻔﯽ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ؟ ﻣﻦ ﺩﺭﺍﯾﻦﺁﺑﺎﺩﯼ ﭘﯽ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﭘﯽ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺷﺎﯾﺪﭘﯽ ﻧﻮﺭﯼ ‚ ﺭﯾﮕﯽ ‚ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﭘﺸﺖ ﺗﺒﺮﯾﺰﯼ ﻫﺎﻏﻔﻠﺖ ﭘﺎﻛﯽ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺻﺪﺍﯾﻢ ﻣﯽ ﺯﺩ ﭘﺎﯼ ﻧﯽﺯﺍﺭﯼ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﺑﺎﺩ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻡ ﭼﻪﻛﺴﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﺩ ؟ ﺳﻮﺳﻤﺎﺭﯼﻟﻐﺰﯾﺪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﯾﻮﻧﺠﻪ ﺯﺍﺭﯼ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﻌﺪﺟﺎﻟﯿﺰ ﺧﯿﺎﺭ ‚ ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎﯼ ﮔﻞ ﺭﻧﮓ ﻭﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺧﺎﻙ ﻟﺐ ﺁﺑﯽ ﮔﯿﻮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻨﺪﻡ ﻭﻧﺸﺴﺘﻢ ﭘﺎﻫﺎ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺳﺒﺰﻡ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭﭼﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺗﻨﻢ ﻫﻮﺷﯿﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻧﻜﻨﺪ ﺍﻧﺪﻭﻫﯽ‚ ﺳﺮ ﺭﺳﺪ ﺍﺯ ﭘﺲ ﻛﻮﻩ ﭼﻪ ﻛﺴﯽ ﭘﺸﺖﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ ؟ ﻫﯿﭻ ﻣﯽ ﭼﺮﺩ ﮔﺎﻭﯼ ﺩﺭ ﻛﺮﺩﻇﻬﺮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪﭼﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﯽ ﻟﻚﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺭﻭﺷﻦ ﻭ ﭘﺎﻙ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ!ﺟﺎﯼ ﺑﺎﺯﯼ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﻧﯿﺴﺖﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻫﺴﺖ ﺳﯿﺐ ﻫﺴﺖ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻫﺴﺖﺁﺭﯼ ﺗﺎ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﻫﺴﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻛﺮﺩ ﺩﺭﺩﻝ ﻣﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﻚ ﺑﯿﺸﻪ ﻧﻮﺭ ﻣﺜﻞﺧﻮﺍﺏ ﺩﻡ ﺻﺒﺢ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﯽ ﺗﺎﺑﻢ ﻛﻪ ﺩﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺪﻭﻡ ﺗﺎ ﺗﻪ ﺩﺷﺖ ﺑﺮﻭﻡ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻛﻮﻩﺩﻭﺭﻫﺎ ﺁﻭﺍﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺧﻮ ﺍﻧﺪ

( . . . ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺗﺮﺍﻧﻪﺧﺪﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻃﻨﯿﻨﺶ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼﻣﺎ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؛ ﻧﮑﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﮔﻞﺁﻟﻮﺩﮔﯽ ﮐﻔﺸﻬﺎﯾﻤﺎﻥ ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﯿﻢ . . . . . .ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﺑﯿﺪﯼ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪﻧﺎﻣﺮﺩﯼ ﺗﺒﺮ ﺑﺮ ﺭﯾﺸﻪ ﺍﺵ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭﻟﯽﺍﻓﺴﻮﺱ ﻫﻤﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪﺭﻭﺭﺯﯼ ﺯﯾﺮ ﺳﺎﯾﻪ ﺍﺵ ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﻨﺪ . . . . . . ﻫﺮ ﮐﻪ ﮔﺮﺩﺩ ﭘﺎﮎﻃﯿﻨﺖ ﻣﺤﺮﻡ ﺩﻟﻬﺎ ﺷﻮﺩ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺩﺭﺧﻮﻥ ﺻﺎﻑ ﮔﺮﺩﺩ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﯿﻨﺎ ﺷﻮﺩ ﺍﺯﺩﻫﺎﻥ ﮔﻞ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﮔﻔﺖﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﺎﮐﺲ ﻧﺸﯿﻨﺪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺭﺳﻮﺍﺷﻮﺩ . . . ******

ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺩﻟﯿﺮ،ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻭ ﺑﯽ ﻧﯿﺎﺯ ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺩﻟﯿﺮﯼ ﻭ ﻏﺮﻭﺭ ﻭﺍﺳﺘﻐﻨﺎ، ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ، ﺍﺯ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻦ. ﺯﻧﺪﮔﯽﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﻧﺠﺎﻧﺪ ﻭ ﺯﺷﺖﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻠﺮﺯﺩ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﻬﯽ ﺗﺮﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻧﯽ ﻣﺮﺍ ﺯﺑﻮﻥ ﺳﺎﺯﺩﻭ ﻣﻦ ﺗﻬﯿﺪﺳﺖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻧﯽﻣﺮﺍ ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ ﺩﮐﺘﺮ ﻋﻠﯽ ﺷﺮﯾﻌﺘﯽ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯﮐﺘﺎﺏ ﻫﺒﻮﻁ ﺩﺭ ﮐﻮﯾﺮ

ﺍﻣﯿﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ. ﻫﻨﻮﺯ ﺧﺪﺍ ﺭﻭ ﺩﺍﺭﯾﻢ.ﺍﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎﺗﺮﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻮﻡ ﺑﺎﺯ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺖﺍﻭ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﻬﺎﺳﺖﻧﻔﺮﻳﻦ ﻫﺎ ﻭ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﻫﺎ ﺑﯽ ﺛﻤﺮ ﺍﺳﺖﺍﮔﺮ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺧﻠﻖ ﮔﺮﮔﻬﺎﯼ ﻫﺎﺭ ﺷﻮﻧﺪﻭ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﻮﻝ ﻭ ﮐﻴﻨﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﻡ ﺑﺎﺭﺩﺗﻮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﺁﺳﻴﺐ ﻧﺎ ﭘﺬﻳﺮ ﻣﻦﻫﺴﺘﯽﺍﯼ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻩ ﺍﺑﺪﯼﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﯽ ﭘﻨﺎﻫﯽﻫﺎ ﺷﻮﯼ

ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺎﺑﯿﺪﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺳﻨﺠﯿﺪﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽﺗﻤﺎﻡ ﻫﺴﺘﯽ ﺍﻡ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮﯼ ﺑﻮﺩﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﺮﺍ ﭼﯿﺪﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽﮐﻨﺎﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺕ ﺗﺎ ﺳﺤﺮ ﮔﺎﻩﺷﺒﯽ ﻫﻤﭙﺎﯼ ﭘﯿﭽﮏ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢﺗﻮ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺁﻣﺪﯼ ﺑﺎ ﻧﺎﺯ ﻭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺗﻤﻨﺎﯼﻣﺮﺍ ﺩﯾﺪﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽﺷﺒﯽ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﺎ ﭘﻮﻧﻪ ﮔﻔﺘﻢﺩﻝ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻗﺼﻪ ﺍﻡ ﺳﻮﺧﺖﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰﺳﺖ ﺗﻮﺷﯿﺪﺍﯾﯿﻢ ﺭﺍﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﯾﺶ ﻓﻬﻤﯿﺪﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮﺩ ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ ﺳﺖﻭﻟﯽ ﺩﻝ ﺭﺍﺑﻪ ﭼﺸﻤﺖ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﺮﺩﻡﺳﺮ ﺭﺍﻫﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﯽ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﮏﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﺨﺸﯿﺪﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽﺻﺪﺍﯾﺖ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﮊﺭﻓﺎﯼ ﯾﮏ ﯾﺎﺱﺑﻪ ﻟﺤﻦ ﺁﺏ ﻧﻤﻨﮏ ﺑﺎﺭﺍﻥﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺷﻨﯿﺪﯼ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﯽﻭ ﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻧﺸﻨﯿﺪﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽﻧﺴﯿﻢ ﺍﺯ ﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﺁﻣﺪﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺖﺗﻮﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﯾﮏ ﺑﻬﺎﻧﻪﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺭﻧﺠﯿﺪﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽﻋﺠﺐ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻏﻤﻨﮑﯽ ﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﻋﺸﻖﺑﺒﯿﻦ ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻦ ﭼﻬﺎ ﮐﺮﺩﺗﻮ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺭﻧﺠﺶ ﺧﮑﺴﺘﺮﯼ ﺭﺍﻣﯿﺎﻥ ﯾﺎﺩ ﭘﯿﭽﯿﺪﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽﺗﻤﺎﻡ ﻏﺼﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺭﺍﻥﻓﻀﺎﯼ ﺧﺎﻃﺮﻡ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﺸﻮ ﺩﺍﺩﻭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺍﯾﻦ ﺗﻼﻃﻢﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎﺭﯾﺪﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽﺩﻟﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﯾﮏ ﺷﺐﭼﺮﺍ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﯼ ﺩﺭ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺳﺖﻭ ﯾﺎﺩﻡ ﻫﺴﺖ ﺗﻮ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺯ ﯾﮏ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﮔﻞ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺩﺍﺩﻡﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺷﺐ ﻧﯿﺎﺯﻡ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﯽﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﻦﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻏﻨﭽﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﯽ?ﺩﻟﻢ ﮔﻠﺪﺍﻥ ﺷﺐ ﺑﻮ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﯾﺎ ﺳﺖﭘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻃﻠﺴﯽ ﻫﺎﯼ ﻧﮕﺎﻫﺖ

ﮔﻨﺠﺸﮏ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻗﻬﺮ ﺑﻮﺩ…ﺭﻭﺯﻫﺎﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﮔﻨﺠﺸﮓ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻫﯿﭻﻧﮕﻔﺖ.ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺳﺮﺍﻏﺶ ﺭﺍ ﺍﺯﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺑﻪﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:ﻣﯽ ﺁﯾﺪ؛ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻮﺷﯽ ﻫﺴﺘﻢﮐﻪ ﻏﺼﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﺩ ﻭﯾﮕﺎﻧﻪ ﻗﻠﺒﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺩﺭﺩﻫﺎﯾﺶﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﺪﺍﺭﺩ…ﻭﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﮔﻨﺠﺸﮏ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﺧﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﺸﺴﺖ.ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﺶﺩﻭﺧﺘﻨﺪ،ﮔﻨﺠﺸﮏ ﻫﯿﭻ ﻧﮕﻔﺖ ﻭ…ﺧﺪﺍ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﺸﻮﺩ:ﺑﺎ ﻣﻦﺑﮕﻮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺳﯿﻨﻪﺗﻮﺳﺖ.ﮔﻨﺠﺸﮏ ﮔﻔﺖ:ﻻﻧﻪﮐﻮﭼﮑﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ،ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻩﺧﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﭘﻨﺎﻩ ﺑﯽﮐﺴﯽ ﺍﻡ.ﺗﻮ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﻦﮔﺮﻓﺘﯽ.ﺍﯾﻦ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﭼﻪﺑﻮﺩ؟ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ؟ ﻻﻧﻪﻣﺤﻘﺮﻡ ﮐﺠﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ؟ﻭ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺑﻐﻀﯽ ﺭﺍﻩ ﮐﻼﻣﺶﺑﺴﺖ…ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺩﺭ ﻋﺮﺵ ﻃﻨﯿﻦﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺳﺮ ﺑﻪﺯﯾﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ.ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ:ﻣﺎﺭﯼ ﺩﺭﺭﺍﻩ ﻻﻧﻪ ﺍﺕ ﺑﻮﺩ.ﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﻻﻧﻪﺍﺕ ﺭﺍ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﮐﻨﺪ.ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺗﻮ ﺍﺯﮐﻤﯿﻦ ﻣﺎﺭ ﭘﺮ ﮔﺸﻮﺩﯼ.ﮔﻨﺠﺸﮓﺧﯿﺮﻩ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﺋﯽِ ﺧﺪﺍ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ:ﻭ ﭼﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﻼﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪﻭﺍﺳﻄﻪ ﻣﺤﺒﺘﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﻭﺭ ﮐﺮﺩﻡ ﻭﺗﻮ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻨﯽ ﺍﻡﺑﺮﺧﺎﺳﺘﯽ!ﺍﺷﮏ ﺩﺭ ﺩﯾﺪﮔﺎﻥﮔﻨﺠﺸﮏ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ

ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﻨﯽﮔﻔﺘﺎ ﺗﻮﻓﺮﻫﺎﺩﯼ ﻣﮕﺮ؟ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺮﺍﺑﺖ ﻣﯽﺷﻮﻡﮔﻔﺘﺎ ﺗﻮ ﺁﺑﺎﺩﯼ ﻣﮕﺮ؟ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺪﺍﺩﯼ ﺩﻝﺑﻪ ﻣﻦﮔﻔﺘﺎ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﯼ ﻣﮕﺮ؟ﮔﻔﺘﻢ ﺯﮐﻮﯾﺖ ﻣﯽ ﺭﻭﻡﮔﻔﺘﺎ ﺗﻮ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻣﮕﺮ؟ﮔﻔﺘﻢﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻢ ﻧﮑﻦﮔﻔﺘﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﯾﺎﺩﯼ ﻣﮕﺮ؟

ﺗﻬﻤﺖ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺳﻔﺎﺭﺵﻣﯿﺪﻫﺪ ﻭ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﻣﯿﺴﺎﺯﺩ ﻭ ﻋﻮﺍﻡﻓﺮﯾﺐ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻭ ﻋﺎﻣﯽ ﺁﻥ ﺭﺍﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮﺩ.ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺩﮐﺘﺮﻋﻠﯽﺷﺮﯾﻌﺘﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻥﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﯿﻢ؟ﺩﮐﺘﺮﺷﺮﯾﻌﺘﯽ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ:ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺑﺪﻭﺯﯾﺪ ﻭ ﺑﺮﺗﻦ ﺯﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻨﯿﺪ.ﻓﮑﺮ ﺯﻥ ﺭﺍﺍﺻﻼﺡ ﮐﻨﯿﺪ ﺍﻭ ﺧﻮﺩ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺑﺮﺍﺯﻧﺪﻩﺍﻭﺳﺖ.ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ،ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺗﺮﺩﯾﺪ.ﯾﮏ ﻧﻮﺳﺎﻥ ﺩﺍﺋﻤﯽ.ﻫﺮﮐﺴﯽ ﯾﮏﺳﺮﺍﺳﯿﻤﮕﯽ ﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻒ ﺍﺳﺖ.ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﻦﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﻮﺩ،ﭼﯿﺰﯼ ﯾﺎﺩ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ

ﺑﻨﺎﻡ ﺍﯾﺰﺩ ﺯﯾﺒﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻧﺎﻣﺮﺩﯼﺳﯿﺎﻫﯽ ﻭ ﺑﺪﯼ ، ﺳﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﺍﯾﻦﮔﺮﺩﻭﻧﻪ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﭘﺎﮐﯽ ﻭ ﺻﻔﺎ ﺧﻔﺘﻪ ﻫﻤﻪﻣﺨﻠﻮﻕ ﺑﯽ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺩﻭ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺟﺎﻫﻞ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺧﻔﺘﻦ ﻧﻪ ﭘﺎﺱ ﻭﺷﮑﺮ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺧﻮﻑ ﺍﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﻡﻫﻢ ﺭﻩ ﻭ ﯾﺎﻭﺭ ﺷﺪﻡ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﭘﺎﯾﺎﻥ ؟ ﭼﺮﺍ ﭘﺲ ﺍﯾﻦ ﺗﻦﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﺍﺭ ، ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﭼﺮﺍ ﭘﺲ ﺟﺎﻥﺑﯽ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﺩ ﮐﻤﯽ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻣﺪﺍﻡ ﺍﯾﻦﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﮔﻮﯾﻢ ﻭﻟﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﯿﺠﻮﯾﻢ ﺍﮔﺮﺧﻮﺍﻫﯽ ﻧﺸﯽ ﺭﺳﻮﺍ ﺑﺸﻮ ﻫﻢ ﺭﻧﮓ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﮐﺎﺭﻩ ﺟﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼﭘﺎﯾﺎﻥ ﺷﻮ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﻋﻘﻞ ﺍﺧﺮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﮓﺩﻝ ﻭ ﺩﺍﻭﺭ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﻗﻌﺮ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﺍﺏ ﻣﺮﺍ ﺍﺧﺮﺩﻟﻢ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﺒﯿﻨﺪﺩﻝ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺣﺎﻟﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩﺍﺭﺑﺮﺍﯼ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﻧﮕﺬﺍﺭ

ﮐﺸﺎﻭﺭﺯﻱ ﺍﻻﻍ ﭘﻴﺮﻱ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻳﻪﺭﻭﺯ ﺍﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻴﻔﺘﻪ ﺗﻮ ﻱ ﻳﮏ ﭼﺎﻩ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﺏ .ﮐﺸﺎﻭﺭﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﻌﻲ ﮐﺮﺩ ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﺍﻻﻍﺭﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭼﺎﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎﺭﻩ . ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻨﮑﻪﺣﻴﻮﻥ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺯﻳﺎﺩ ﺯﺟﺮ ﻧﮑﺸﻪ ﮐﺸﺎﻭﺭﺯ ﻭﻣﺮﺩﻡ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭼﺎﻩ ﺭﻭ ﺑﺎ ﺧﺎﮎﭘﺮ ﮐﻨﻦ ﺗﺎ ﺍﻻﻍ ﺯﻭﺩ ﺗﺮ ﺑﻤﻴﺮﻩ ﻭ ﺯﻳﺎﺩ ﺯﺟﺮﻧﮑﺸﻪ . ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﺳﻄﻞ ﺭﻭﻱ ﺳﺮ ﺍﻻﻍ ﺧﺎﮎﻣﻲ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﻻﻍ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺧﺎﮐﻬﺎﻱ ﺭﻭﻱﺑﺪﻧﺶ ﺭﻭ ﻣﻲ ﺗﮑﻮﻧﺪ ﻭ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﺵ ﻣﻲ ﺭﻳﺨﺖﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺧﺎﮎ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﺵ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﺳﻌﻲﻣﻴﮑﺮﺩ ﺑﺮﻩ ﺭﻭﻱ ﺧﺎﮎ ﻫﺎ . ﺭﻭﺳﺘﺎﻳﻲ ﻫﺎﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﮔﻮﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻻﻍﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻻﻍ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﺑﻪﺑﺎﻻ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﻪ ﻱ ﭼﺎﻩﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻭﻣﺪ . ﻧﻜﺘﻪ : ﻣﺸﮑﻼﺕﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﻠﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ ﻣﻴﺮﻳﺰﻧﺪ ﻭﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﻭ ﺍﺗﻨﺨﺎﺏ ﺩﺍﺭﻳﻢ . ﺍﻭﻝﺍﻳﻨﮑﻪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻳﻢ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻣﺎ ﺭﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻪﮔﻮﺭ ﮐﻨﻦ ﻭ ﺩﻭﻡ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺍﺯ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺳﮑﻮﻳﻲﺑﺴﺎﺯﻳﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺻﻌﻮﺩ

ﭘﺴﺮﺍﯼ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﺯﻏﺎﻝ ﻭﺍﺳﻪ
ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺳﯿﺒﯿﻞ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪﻥ ﺗﺎ ﺷﺒﯿﻪ
ﺑﺎﺑﺎﺷﻮﻥ ﺑﺸﻦ ﭘﺴﺮﺍﯼ ﺍﻣﺮﻭﺯﯼ
ﺍﺑﺮﻭﺷﻮﻧﻮ ﺑﺮ ﻣﯿﺪﺍﺭﻥ ﺗﺎ ﺷﺒﯿﻪ
ﻣﺎﻣﺎﻧﺸﻮﻥ ﺑﺸﻦ

ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺤﺘﺎﺟﯿﻢ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢﻣﺤﺘﺎﺟﯿﻢ ﻣﺜﻞ ﺩﯾﻮﻭﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺜﻞﮔﻨﺪﻡ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﻮﺭﻩ ﺯﺍﺭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻣﺎ ﺑﻪﻫﻢ ﻣﺤﺘﺎﺟﯿﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﺩﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻫﯿﺎ ﺑﻪﺁﺏ ﻣﺜﻞ ﺁﺩﻡ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ ﺩﺳﺘﺎﻣﻮﻥ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺍﮔﻪﺩﻭﺭ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺷﺐ ﺷﯿﺸﻪ ﺍﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽﺷﮑﻨﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﺷﯿﺸﻪ ﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻣﻘﻮﺍﯾﯽ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﺰﺍﯼﺩﻭﺭﯼ ﺩﺳﺘﺎﯼ ﻣﺎ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ، ﺳﺎﮐﺖ ﻭ ﺑﯽﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﺷﻦ ﺑﻮﯼ ﺭﺧﻮﺕ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺭﻭ ﻣﯽﮔﯿﺮﻩ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺩﺭﻫﺎ ، ﺑﻪ ﻏﺮﺑﺖ ﻭﺍ ﻣﯽ ﺷﻦﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻣﯽ ﺭﺳﻦﻣﺜﻞ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ، ﺑﯽ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻣﯽ ﺷﻦ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢﻣﺤﺘﺎﺟﯿﻢ

ﯼ ﺩﺍﺩ ﺍﺯ ﺑﯽ ﻭﻓﺎﯾﯽ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﺍﯼ ﺩﺍﺩ ﺍﺯﺑﯽ ﻭﻓﺎﯾﯽ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺑﯽ ﮐﺴﯽ ﻭ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺍﺯﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﯼ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﻗﻠﺐﺧﺴﺘﻪﺀ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﭘﺎﯾﺎ ﻧﯽﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﺪﻑ ﺍﺯ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮﯾﻦ ﻓﺮﯾﺎﺩﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﯾﯽﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻣﯿﺪ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯼﺑﯽ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ....

ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﮑﻦ ﻣﺤﺮﻡ ﺍﺳﺮﺍﺭﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ،ﻣﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﮐﺴﯽﯾﺎﺭ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ¤ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺎﻣﯿﺮﻭﯼ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻮﯼ ،ﺁﺭﺯﻭﺩﺍﺭﻡ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻫﺎﯼﺳﺮﺩﺭ¤ﺍ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺁﻫﯽ ﻭﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﯽﺯﯾﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﭘﺸﺖ ﻭ ﭘﻨﺎﻫﯽ¤ ﺗﺸﻨﻪ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﺑﺎ ﻥﺑﻪ ﺳﻤﺘﯽ ﺑﺎ ﺷﻮﻕ ﻣﯿﺪﻭﺩ ﺧﻮﺩ ﻧﯿﺰ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪﺟﺰ ﺧﺎﮎ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﯿﺰﯼ ﺣﺎﺻﻠﺶ ،ﺍﻣﺎﺍﺯﺷﻮﻕ ﺳﺮﺍﺏ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﯿﺪﻭﺩ¤ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦﺍﻓﺴﻮﺱ ﺁﺩ ﻡ ﺍﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﺩ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﻭﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﯿﺎﺭﻩ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﮐﻪﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ¤ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﯾﺖ ﭼﻪﺩﺍﺭﻡ ﻏﯿﺮ ﺍﺯﺩﻟﯽ ﺷﮑﺴﺘﻪ ، ﭼﺸﻤﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪﺍﺑﺮﯼ ﭘﺎﯾﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﺴﺘﻪ¤ ﭼﻪ ﺷﺪ ﺍﯼﭘﻨﺠﺮﻩ ﯼ ﺷﻮﻕ ﭼﺮﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﯼ ، ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺯﻫﻢ ﻧﻔﺴﯽ ﺑﺎ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﯼ¤ ﺑﻬﺎﺭﻡﺭﻓﺖ ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﻢ ﺧﺰﺍﻥ ﺷﺪ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﻢ ﻧﺼﯿﺐﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺷﺪ ﺩﺍﺭﻡ¤ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻧﺎﺑﻮﺩﻣﯿﺸﻢ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﺮﺱ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻣﯿﺪﻡ¤ﻣﺤﺒﺖ ﺳﮑﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻗﻠﮏ ﺩﻝ ﺑﯿﻔﺘﺪﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﻝ ﺭﺍﺑﺸﮑﻨﯽ¤ ﺑﻪ ﻏﻀﻨﻔﺰ ﻣﯿﮕﻦ ﭼﺮﺍ ﺍﻣﺸﺐﺍﺧﺒﺎﺭ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺷﺪﻣﯿﮕﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢﻗﺴﻤﺖ ﺁﺧﺮﺷﻪ¤ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﻫﻤﻮﻥﺑﺎﺵ ﻭﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻧﮕﻮ ﮐﺎﺵ¤ ﺑﻪ ﯾﻪﻧﻔﺮ ﻣﯿﮕﻦ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﭼﯿﻪ ؟ﻣﯿﮕﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪﯼ ﺍﯾﻦ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺗﺎ ﺑﺪ ﺑﺨﺘﯽ ﺩﯾﮕﻪ¤ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﯼ ﺭﻭﻡ ﺑﻪ ﮐﻮﺭﻭﺵ ﮔﻔﺖ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼﺷﺮﻑ ﻣﯽ ﺟﻨﮕﯿﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺛﺮﻭﺕﮐﻮﺭﻭﺵ ﮔﻔﺖ ﺁﺭﯼ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﺟﻨﮕﺪ¤ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺩﻝﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﺖ ﺩﺍﺭﻡ ،ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﻡﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ¤ ﺑﮕﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻪﮐﺮﺩﯼ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺍﺑﺮﯼ ﺷﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﺳﻤﺎﻧﻢﺑﯿﺎ ﺁﺗﺶ ﺑﺰﻥ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﻡ ﮐﻦ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﻧﻤﯽﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻤﺎﻧﻢ¤ ﺩﻭﺭﯾﺖ ﺍﺯﻧﻈﺮﻡ ﻣﺎﯾﻪ ﯼ ﺑﯽﺍﻗﺒﺎﻟﯿﺴﺖ ﻫﺮﮐﺠﺎ ﻣﯿﻨﮕﺮﻡ ﺟﺎﯼ ﺗﻮ ﭘﯿﺸﻢﺧﺎﻟﯿﺴﺖ¤ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥﺑﺎﻝ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻣﺎ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﻣﯿﮕﯿﻢ ﺩﻭﺳﺖ¤ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﻢ ﮐﺮﺩﺍﻋﺘﻤﺎﺩﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﺮﺩﻡ¤ ﺭﻭﯼﻫﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﺳﺮﯼ ﻭﻗﺖ ﻭﺩﺍﻉ ﻣﯿﮕﺮﯾﺪ ،ﺳﺮ ﻣﻦﻭﻗﺖ ﻭﺩﺍﻉ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﮔﺮﯾﺴﺖ¤ ﻣﻦﺍﮔﺮ ﺍﺷﮓ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩﻡ ﻧﺮﺳﺪ ﻣﯿﺸﮑﻨﻢ ،ﺍﮔﺮ ﺍﺯﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﯾﺎﺩﯼ ﻧﮑﻨﻢ ﻣﯿﺸﮑﻨﻢ ،ﺑﺮ ﻟﺐ ﺳﺎﺣﻞﻣﺤﺼﻮﺭ ﻭﺟﻮﺩ ،ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﻠﺒﻪ ﯼ ﺗﺎﺭﯾﮏﻭﺟﻮﺩ ،ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﯾﺎﺩﯼ ﻧﮑﻨﻢ ﻣﯿﺸﮑﻨﻢ ﺩﺭﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﮐﻪ ﻧﺴﯿﻢ ﺳﺮﺩﯼ ﺯ ﺭﻭﯼﺳﻨﮕﻔﺮﺵ ﻫﺮ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﭘﻮﺳﯿﺪﻩﺑﺮﮒ ﺯﺭﺩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ ﺍﮔﺮ ﺭﻭ ﺯ ﯼﺑﯿﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﺑﺎﺩ ﻣﺮﺍﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ

: ﺳﯿﺪ ﺿﯿﺎﺀﺍﻟﺪﯾﻦ ﺩﺭِّﯼ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎﺀﺍﻫﻞ ﻣﻨﺒﺮ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺭﻭﺯﯼ ﺷﺨﺼﯽ ﺍﺯﺍﯾﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻌﻨﯽ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﺖ ﺣﺎﻓﻆ ﺳﻮﺍﻝﭘﺮﺳﯿﺪ ﻣﺮﯾﺪ ﭘﯿﺮ ﻣﻐﺎﻧﻢ ﺯ ﻣﻦ ﻣﺮﻧﺞ ﺍﯼ ﺷﯿﺦﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﺗﻮ ﮐﺮﺩﯼ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩ!ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﻣﺸﺐ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲﺭﻭﺿﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﺖ ﻧﯿﺰ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻭﺷﻤﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮ. ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲﺭﻭﺿﻪ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ: ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﻬﯽﺷﺪﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﺩﻡ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻣﯿﻮﮤﺑﻬﺸﺘﯽ (ﮔﻨﺪﻡ) ﻭ ﺗﻤﺮﺩ ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻟﻬﯽ ﻭﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻧﺨﻮﺭﺩﻥ ﮔﻨﺪﻡ ﺗﻮﺳﻂ ﺣﻀﺮﺕﻋﻠﯽ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﯿﻄﺎﻟﺐ (ﻉ) ﻣﺮﺍﺩ ﺍﺯ ﭘﯿﺮ ﻣﻐﺎﻥﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ (ﻉ) ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺳﯿﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥﺳﺎﻝ ﻓﻮﺕ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺒﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻥﺟﻮﺍﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺭﺍﻫﻮﯾﺪﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﺍﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻭﺷﻨﯿﺪﯼ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﺍﺯ ﺷﯿﺦ ((ﺷﯿﺦ ﺍﻻﻧﺒﯿﺎﺀ) ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺑﺮﺍﻫﯿﻢ ﺧﻠﯿﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﺍﺩ ﺍﺯ ﭘﯿﺮﻣﻐﺎﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﯿﺪ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍﺀ ﺍﻣﺎﻡﺣﺴﯿﻦ (ﻉ) ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺍﺩ ﺍﺯ ﻭﻋﺪﻩ ، ﺫﺑﺢﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺑﺮﺍﻫﯿﻢ(ﻉ) ﺑﺪﺍﻥ ﺍﻣﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﻋﺪﮤ ﻭﻓﺎ ﺩﺍﺩ ﺍﻣﺎﺣﻘﯿﻘﺖ ﻭﻓﺎ ﺭﺍ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ (ﻉ) ﺑﺎﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪ (ﻋﻠﯽ ﺍﮐﺒﺮ)ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩ. ﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﻣﺠﻠﺲ ﺭﻭﺿﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼﻣﺮﺩﻡ ﺗﺸﺮﯾﺢ ﮐﺮﺩ» « . ﺑﺴﻢ ﺭﺏ ﺍﻟﻨﻮﺭﺣﺎﺟﺐ ﺑﺮﻭﺟﺮﺩﯼ ﻗﺼﯿﺪﻩ ﺍﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺩﺭ ﻣﺪﺡﺍﻣﯿﺮ ﺍﻟﻤﻮﻣﻨﯿﻦ، ﻋﻠﯽ (ﻉ) ﺳﺮﻭﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻩﺑﯿﺖ ﺁﻥ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ : ﺣﺎﺟﺐ ﺍﮔﺮ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺣﺸﺮﺑﺎ ﻋﻠﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﺿﺎﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﯽﮔﻨﺎﻩ ﮐﻦ! ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﻭﯾﺎ ﻣﻮﻻﻋﻠﯽ ﺑﻦ ﺍﺑﯿﻄﺎﻟﺐ (ﻉ) ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ : ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖﻣﺎﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻫﯽ ﻣﻦ ﺑﯿﺖ ﺁﺧﺮﺷﻌﺮﺕ ﺭﺍ ﺍﺻﻼﺡ ﮐﻨﻢ! ﺣﺎﺟﺐ ﻋﺮﺽ ﻣﯽﮐﻨﺪ: ﯾﺎ ﻣﻮﻻ ﺷﻌﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺪﺡﺷﻤﺎﺳﺖ! ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ(ﻉ) ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ ﭘﺲﺑﯿﺖ ﺁﺧﺮﺕ ﺭﺍ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻨﻮﯾﺲ: ﺣﺎﺟﺐﯾﻘﯿﻦ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺣﺸﺮ ﺑﺎ ﻋﻠﯿﺴﺖ ﺷﺮﻡ ﺍﺯ ﺭﺥﻋﻠﯽ ﮐﻦ ﻭ ﮐﻤﺘﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﻦ ...

silam hani bad az gharn ha ye chizi goftam benevisam